میدوزم شادی را به غم زیاد را به کم درخت را به ریشه گاهی را به همیشه ستاره را به آسمان زمین را به کهکشان کهنه را به نو و . . . خودم را به تو...
پرده ای سفید از انتظار بر پنجره ی چشمانم کشیده شده است
که حاصل آن خیال خام و واهی اس
اما دل دروغ نمیگوید
نمیدانم
شاید دل هم دروغگوست
که هر لحظه هشدار دیداری تازه را میدهد
و گل امیدی در وجودم میکارد
اما هر بار اشکهایم گل امیدم را آبیاری میکند
تا نور دیداری دوباره
گل آرزوهایم را در ذره ذره ی وجود م بارور سازد
سالهاست که در انتظار نشسته ام
کسی به شوق تتترازنلتو می خواهد پرواز کند تو پروبالش باش ...
کسی به شوق تو می روید تو آبش باش ...
کسی از سوزش دل با تو سخن می گوید تو زبانش باش ...
کسی تو را بی آنکه بداند جستجو می کند تو مقصد و مقصودش باش ...
کسی تو را صدا می کند تو ندایش باش ...
کسی تو را عشق می ورزد تو معشوقش باش....
